Jakie filmy zapadają w pamięć? Takie, po których następuje chwila refleksji. Takie, których fabułę pamiętamy troszkę dłużej. I między innymi takie, które ukazują nam prawdziwe życie innych.
Filmów, które uwrażliwiają jest dużo więcej niż pięć. W tym wpisie skupiam się tylko na filmach ukazujących ludzi dotkniętych chorobami. Cztery z pięciu filmów są o osobach niepełnosprawnych. Zapraszam do czytania 🙂 Aha raczej BEZ SPOJLERÓW. Zapraszam również do obejrzenia filmów, jeśli jeszcze ich nie widzieliście.
Motyl i Skafander; 2007 r.
Film o mężczyźnie, który w najważniejszym momencie swojego życia traci wszystko. Po obejrzeniu tej adaptacji zmieniłam postrzeganie świata. Nagle dotarła do mnie świadomość kruchości życia. Każdemu z nas mógłby się zdarzyć wypadek. Każdy z nas może w każdym momencie życia skończyć na wózku inwalidzkim. Może nam zostać odebrane wszystko. I nie ma się o co obrażać. Nie ma racji bytu poczucie, że stała nam się krzywda, że dotknęła nas niesprawiedliwość. Świat nie jest sprawiedliwy. Nie każdy z nas dożyje starości. Nie każdy z tych co dożyją będzie żył w pełnym zdrowiu. Film powstał na podstawie książki, którą napisał mężczyzna o swoim życiu. Zmarł wkrótce po napisaniu jej. Myślę, że warto obejrzeć choć film.
Bez mojej zgody; 2009 r.
Film, który pozornie nie pasuje do zestawienia. Przedstawia życie młodej dziewczyny chorej na raka i życie jej rodziny. I właśnie te relacje rodzinne są bazą filmu, a nie sama choroba. Film ukazuje dojrzałość, jaką ma w sobie dziewczyna. I choć wiele jest filmów o chorych na raka, ten jeden naprawdę zapadł mi w pamięć. Choroby uwrażliwiają, nieuleczalnie chorzy są dojrzalsi od swoich rówieśników. Oni nie są tacy jak my. Wiedzą, że umrą. I potrafią żyć piękniej i pełniej od nas. Tak jak w filmie: „Choć goni nas czas” z Nicholsonem i Freemanem gdzie dwóch staruszków wykorzystuje czas jaki im pozostał, tu również chodzi o wykorzystanie czasu. Ale o ile trudniej jest młodej dziewczynie, przed którą powinno stać całe życie, a jak zupełnie odmiennie, chciałoby się rzec łatwiej, przygotować się na odejście dwójce dziadków. Film powstał na podstawie powieści. Polecam chociaż ze względu na świetną rolę Cameron Diaz w roli matki.
Nietykalni; 2011 r.
Podobno powstał na podstawie prawdziwej historii. W filmie został podjęty ryzykowny temat – wg recenzji na filmweb.pl. Paraliż. Bardzo poważna sprawa. Film z gatunku: biograficzny, dramat, komedia. Komedia? Tak. Jest to jedyny film w moim zestawieniu, który dotyczy ciężkiej choroby i jest komedią. I to bardzo lekką. Śmieszną. Niespotykaną. Film ukazuje odnajdywanie radości życia w trudnej sytuacji. Nie jest tak, że wystarczy być milionerem, żeby być szczęśliwym. Nie wystarczy być zdrowym, żeby być szczęśliwym i bujdą byłoby stwierdzenie, że bycie zdrowym milionerem daje szczęście, ale to być może w innym wpisie. Trzeba szczęście odnajdywać w sobie. We wszystkim co nas spotyka. Nie traktować siebie jakbyśmy przez chorobę byli gorsi. Szczęście w dużej mierze zależy od nas samych.
Chce się żyć; 2013 r.
To jest polski film. Bardzo trudny. Ciężki. Ze mnie wycisnął łzy. Może dlatego, że jestem kobietą, to łatwiej mi się wzruszyć, mi wolno, popłakałam się na całego. Nie raz. Znów bardzo prawdziwy, znów na podstawie książki. Historia chłopca, który nie mając wielkiego wpływu na to co się wokół niego dzieje powtarzał sobie, że: „Dobrze jest!”, mimo że często dobrze nie było. Mimo, że często był bezsilny. Mimo iż był traktowany jak „roślina”, a nie człowiek. Wiem, że mój tata nie mógłby obejrzeć tego filmu. To nie jest film dla wszystkich. Skończyłby po pierwszych pięciu minutach. Ludzie niepełnosprawni to nie jest temat na który można porozmawiać sobie przy obiedzie. Ja sama zbierałam się dość długo, żeby ten film obejrzeć, żeby mu poświęcić te godzinę i 45 minut. Nie chciałam na to iść do kina i szczerze mówiąc obejrzałam dopiero jak puścili to w telewizji. Podejrzewam, że panuje ogólna niechęć do oglądania tego typu filmów, ale zapewniam, że ten akurat warto zobaczyć. Warto go obejrzeć do końca. To tylko niecałe dwie godziny, a zmieniają one postrzeganie chorych ludzi, ale wciąż LUDZI.
Zanim się pojawiłeś; 2016 r.
Ostatni film w moim zestawieniu. Film o miłości. O poświęceniu. O tym, że czasami największym, co możemy dać drugiej osobie to wolność. Sama historia jest piękna, również została zaczerpnięta z książki. Nie jest jednak lukierkowa. Pojawia się w niej temat eutanazji na życzenie. Trochę rozpraszające są brwi Emilii Clarke, która wciela się w postać głównej bohaterki. Czy warto obejrzeć? To, szczerze mówiąc, najsłabszy film w zestawieniu, ale ostatnio modny i na czasie. Zdaje się, że warto móc samemu sobie odpowiedzieć: czy się mi podobał, czy wcale nie. Pozytywny jest nurt, który jest teraz na topie: żeby pokazywać codzienność niepełnosprawnych, ich życie, ich wybory i to, że mogą żyć jak chcą, a gdy już będzie zbyt ciężko zdecydować samemu: „co dalej?”.
Pięć filmów, które młodzież najchętniej ominie. Pięć, które doceni dorosły człowiek. Pięć, które zainicjują dyskusję. I w końcu pięć, które uwrażliwi. Nie tylko młodzież.
(Roboczo ten post miał tytuł: „5 filmów, które uwrażliwi młodzież”, ale w ciągu pisania okazało się, że to nie do końca są filmy dla młodzieży. To nie są filmy dla każdego, jak te o polakach, gdzie widzów konfrontuje się z czasem nieciekawą historią wydarzeń, które miały miejsce na polskich wsiach, często o podłożu ksenofobicznym. Ale są to filmy uwrażliwiające i wydaje się, że warto tę wrażliwość w młodych ludziach rozwijać.)
+++
5 films (not) for a youth
What kind of films are memorable? The ones which are followed by a moment of reflection. Those whose story we do remember a little longer. And, among others, those which show us the true lives of others.
There are more than five movies that sensitize. In this post I focus on the movies which show people affected by a disease. Four of the five films are about people with disabilities. Feel free to read and comment. Oh, it`s rather WITHOUT spoilers. I also invite you to watch movies, if you have not seen them already.
Le Scaphandre et le papillon; (2007) [The Diving Bell and the Butterfly]
The film is about a man, who lost everything. I changed my perception of world after watching this adaptation. Suddenly I have felt awareness of the fragility of life. Accidents may happen to everybody. We all are at risk to end up on a wheelchair. We may lose our previous life. There is no need to be angry. Things happen. It isn`t injustice. The world is just not fair. Not all of us will live to old age. Not all of those who will survive will live in full health. The film is based on a book written by a man about his life. He died shortly after writing it. I think that the film is worth seeing.
My Sister`s Keeper (2009)
The film, which apparently does not fit to the others. It depicts life of a young girl suffering from cancer and life of her family. Family relationships are the basis of the story, not the disease itself. The film show a girl`s maturity. Although there are many films about cancer, this one I have remembered. Diseases are the base of growing. The terminally ill people are more mature than their peers. They are not like us. They know that they will die sooner than us. They can live fuller and
more beautiful than we do. It`s also about the use of a time, just like in the movie ” The Bucket List (2007) with Nicholson and Freeman, where two old men use the time they have left. It`s harder of course for a young girl than for two old men. The film is based on the novel. I would recommend it at least for the great role of Cameron Diaz.
Untouchables (2011)
It is supposedly based on a true story. It is about man with paralysis. You know a very serious matter (risky topic). Film type: biographical, drama, comedy. Comedy? Yes. This is the only comedy in this statement which deals with a serious illness. And it`s very light. And funny. Unprecedented. The film shows that we can find joy in every situation, even difficult for us. It`s not enought to be a millionaire to be happy; It`s not enought to be healthy to be happy. We need to find happiness in ourselves. In everything we experience. We shouldn`t consider that disease people are worse or sadder than us. Our happiness depends on us.
Chce się żyć (2013) [Life feels good]
This is a Polish film. It`s very difficult, heavy. It is squeezing tears. More than once. Again it`s very true, again it`s based on the book. It`s the story about a boy, who still say to himself: „It`s O.K!”, even if it isn`t; even if he does not have an influence on what is happening around him; even if he is often powerless; even if he is treated as a „plant” not as a man. I know that my father wouldn`t be able to see this movie to the end. It isn`t a film for everyone. People with disabilities are not a subject on daily conversations. The film wasn`t easy for me to watch. I suspect that there is a general reluctance to watch this type of movies, but I assure you that this particular one is worth seeing. It is worth to watch it to the end. It’s just less than two hours. This two hours change the perception of disabled people, but still PEOPLE.
Me Before You (2016)
It`s a film about love and sacrifice. That sometimes the greatest thing we can give to loved one is freedom. The story is beautiful, also based on the book. But it isn`t sweet. There appears the subject of euthanasia on demand. Emilia Clarke`s eyebrows are a bit distracting. Is it worth to see? It is the weakest film in the statement, but recently fashionable and on time…It seems that you should see it by yourself and answer whether you do like it or not. It`s a positive trend to show everyday life of disabled people, their choices and after-effects they do want to achieve.
Five films which most young people will miss. Five which adults will appreciate. Five which will initiate discussions. Five which will sensitize not only young people.
maryliese 